Jedne z charakterystycznych pamiątek, jakie zostawił po sobie PRL, to wielkie bloki i monstrualne zespoły mieszkaniowe, których zadaniem było pomieścić jak największą ilość ludzi. Zobacz 7 największych bloków mieszkalnych z tamtego okresu.
Budownictwo w epoce PRL-u charakteryzowała masowość. Jego celem było przede wszystkim zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych na jak największą skalę. Sama idea tego rodzaju budownictwa zrodziła się we Francji, jej autorem był słynny Le Corbusier. W czasach PRL w Polsce powstało sporo budynków wpisujących się w zamysł wielkich zespołów mieszkaniowych. Oto kilka z nich – cały czas przyciągają uwagę!
Te charakterystyczne budynki powstawały w Polsce w końcówce lat 60. oraz w latach 70. Ich kilkukrotnie załamana linia zabudowy nadaje obiektom wygląd fali. Poza Gdańskiem falowce spotkamy także na łódzkich Bałutach oraz na poznańskim Żegrzu.
Gdański falowiec jest jednak najdłuższym powstałym w Polsce budynkiem tego rodzaju – liczy aż 860 m długości. Na 10 piętrach mieszka obecnie około 6000 lokatorów. Blok powstał w latach 1970–73. Zlokalizowany jest na osiedlu Przymorze Wielkie, przy ulicy Obrońców Wybrzeża.
Moloch na żelbetowych nogach – katowicka Superjednostka to jeden z największych wielokondygnacyjnych budynków mieszkalnych w Polsce. Powstała w latach 1967–72, a zaprojektował ją Mieczysław Król. Blok znajduje się przy alei Wojciecha Korfantego i od 1994 roku posiada status osiedla.
Jego długość wynosi 187,5 m, posiada 15 kondygnacji nadziemnych oraz 175 garaży w podziemiu. Budynek pomieścić może nawet 3 tysiące mieszkańców. Znajduje się w nim aż 12 wind, jednak zatrzymują się one tylko na co trzeciej kondygnacji!
Przy ulicy Kijowskiej na warszawskiej Pradze-Południe znajduje się najdłuższy budynek stolicy w całości umiejscowiony pod jednym adresem. Jamnik liczy sobie 508 m długości, posiada 430 mieszkań w 43 klatkach schodowych oraz 132 garaże. Obecnie zamieszkuje go około 1200 osób.
Rekordowo długi budynek w Poznaniu mieści się na osiedlu Rusa i liczy aż 435 m długości. Powstał w roku 1982, a obecnie mieszka w nim około 2500 ludzi. Podczas odświeżania elewacji w 2015 r., na poznańskiej Desce pojawiły się charakterystyczne klocki nawiązujące do znanej gry Tetris – wyboru tego motywu dokonali sami mieszkańcy bloku.
Kiedy w 1967 r. ukończono jego budowę, stał się celem wycieczek turystycznych. Wrocławski „Mrówkowiec” ma 235 m długości, 590 lokali mieszkalnych, 5400 drzwi i ponad 2000 okien. Kiedyś na dachu budynku znajdowało się ogólnodostępne miejsce do opalania się, tzw. plaża. Zamknięto je jednak w 1969 r. po nieszczęśliwym wypadku.
To najdłuższy warszawski zespół mieszkaniowy, liczący łącznie aż 1,5 km długości. Pekin składa się z 23 bloków mieszkalnych połączonych galeriami. Zlokalizowany jest na osiedlu Przyczółek Grochowski na warszawskiej Pradze-Południe. Potocznie jednak miejsce jego położenia nazywa się osiedlem Hansenów. Określenie to przyjęło się od nazwisk autorów projektu – Oskara Hansena i Zofii Garlińskiej-Hansen.
Powstały w 1960 r. galeriowiec zaprojektował zespół architektów w składzie: Jadwiga Granowska-Hawrylak, Edmund Frąckiewicz, Maria Tawryczewska i Igor Tawryczewski. Był to pierwszy modernistyczny budynek na tle powojennych ruin Wrocławia.
Zlokalizowany jest przy ulicy Kołłątaja. Jego nietypowa nazwa pochodzi od francuskiego słowa maisonette, oznaczającego domek. W przypadku tego budynku funkcjonuje jednak zgodnie z użyciem słowa w języku angielskim, gdzie maisonette oznacza mieszkanie dwupoziomowe. Wrocławski Mezonetowiec posiada bowiem dwukondygnacyjne mieszkania.
Zdj. główne: Tadeusz Rudzki/commons.wikimedia.org
